Nagrania mechaniczne, wykonywane bez użycia elektryczności, stosowano aż do lat dwudziestych XX wieku, choć pierwsze eksperymenty z wykorzystującym zasilanie elektryczne zapisem sięgają wieku XIX
Historia magnetycznej reprodukcji dźwięku zaczyna się w 1898 roku, wraz z wcieleniem w życie propozycji Oberlina Smitha przez Valdemara Poulsena. Poulsen zapisywał dźwięki metodą magnetyczną na stalowym drucie – zazwyczaj fortepianowej strunie – za pomocą własnoręcznie skonstruowanego telegrafonu.
Niedługo później pojawiły się stalowe taśmy, a w roku 1928 austro-niemiecki inżynier Fritz Pfleumer otrzymał patent na taśmę magnetyczną, którą uzyskał poprzez nałożenie na taśmę celuloidową tlenków magnetycznych. Urządzeniami, które mogły odtwarzać tę – najczęściej nawijaną na szpule – taśmę (najpopularniejszym modelem była taśma ¼, reel-to-reel tape), były magnetophony, czyli magnetofony szpulowe. Byli to bezpośredni protoplaści magnetofonów kasetowych na kasety CC
Nie sposób omówić wszystkich technik i przyrządów służących zachowywaniu dźwięku, które pojawiły się pomiędzy fonautografami i kasetami CC. Na wspomnienie zasługują pierwsze optyczne zapisy sygnału audio na taśmie filmowej (tak zwana metoda sound-on-film); niemiecki przyrząd tefifon, zapisujący sygnał dźwiękowy na plastikowym pasku (podobna technika została wykorzystana w późniejszych amerykańskich dictabeltach) oraz wynalezione w 1958 roku taśmowe kardridże RCA, trzykrotnie większe od kaset magnetofonowych...cdn
Comments